หนังสือ Self Help เล่มหนึ่งได้เขียนบรรยายถึงฉากสนามฟุตบอลแห่งหนึ่ง ชายผู้เป็นพ่อนั่งเกาะขอบสนามฟุตบอล ในขณะที่ลูกชายของเขากำลังอยู่ในสนามแข่งขันและได้ครองลูกบอลอยู่บริเวณหน้าประตู

      “ยิงเลย โจ ยิงเลย !!!” 

ผู้คนรอบสนาม รวมทั้งผู้เป็นพ่อตะโกนเชียร์เสียงดังลั่น แต่โจกลับผ่านลูกไปให้เพื่อนเป็นผู้ยิงแทนเขา โจผ่านลูกที่ตนเองน่าจะเป็นผู้ยิงหลายต่อหลายครั้ง หลังการแข่งขันสิ้นสุดลง ผู้เป็นพ่อได้ถามโค้ชว่า

      “โจ ฝีมือยิงลูกบอลไม่ดีเลยหรือครับ”

โค้ช ตอบว่า

“โจฝีมือดีทีเดียว…ที่เขาไม่ยิงลูก ผมคิดว่าคงเป็นเพราะเขากลัวจะยิงพลาดมากกว่าครับ”

หลายครั้งคนเราไม่ว่าจะอายุเท่าไรก็ตาม ได้ใช้ชีวิตบนความกลัว กลัวที่จะผิดพลาดเหมือนกับโจ กล่าวคือไม่กล้าที่จะตั้งเป้าหมายในชีวิต ไม่กล้าที่จะคาดหวังใดๆ เกี่ยวกับชีวิตในวันข้างหน้าของตนเอง ด้วยเหตุผลหลักประการเดียวคือ…“กลัวว่าจะล้มเหลว หรือกลัวว่าจะไปไม่ถึงฝัน”

ความกลัวนี้มักทำให้คนจำนวนไม่น้อยใช้ชีวิตแต่ละวันไปอย่างไร้ทิศทาง ไม่มีความกระฉับกระเฉง ไม่มีชีวิติชีวา และที่สำคัญอย่างไม่ได้รู้ว่ามีคุณค่าอะไร ไร้พลัง เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย หรือที่เรียกว่า “การใช้ชีวิตอย่างไม่มีเป้าหมาย” นั่นเอง