เมื่อแรกเข้า โรงเรียนเรา เท่ากันหมด
ได้รับยศ เป็นนักเรียน หน้าสดใส
พูดมึงกู ฟังรู้ ว่าจริงใจ
ไม่มีใคร พูดคุณผม ให้ตรมทรวง
พอก้าวเดิน เหินพ้น โรงเรียนมา
ทุกคนได้ สถาปนา เป็นข้าหลวง
ต่างคนต่าง แยกย้าย ไปตามดวง
เหมือนนกบิน จากรวงรัง สู่นภา
วันเวลา ผ่านไป ยศใหญ่เล็ก
ไม่เหมือนตอน เป็นเด็ก อีกแล้วหนา
บางคนใหญ่ จนลืม คำสัญญา
มึงกูไม่ นำพา มาใช้กัน
คำว่าเพื่อน จึงเลือนหาย คล้ายเมฆหมอก
ความจริงใจ เป็นหลอก ไม่สร้างสรร
เอายศฐา บรรดาศักดิ์ มากีดกัน
ลืมคืนวัน แรกเข้า น่าเศร้าใจ
เพื่อนที่ดี ก็ดี เหมือนผีเข้า
ดีมากจน พวกเรา สิ้นสงสัย
เพื่อนไม่เคย ลืมวัน ที่ผ่านไป
ไม่ยอมให้ ยศฐา มาทำลาย
ความเป็นเพื่อน ยังเป็นเพื่อน เหมือนแรกเข้า
ไม่มัวเมา ยศฐา พาเสียหาย
เพื่อนแบบนี้ คงรักกัน จนวันตาย
เป็นเครื่องหมาย แห่งมิตรแท้ อย่างแน่นอน…