จำได้ว่า พ่อกับแม่ บอกให้ตั้งใจเรียน
จบมาจะได้ทำงานดีๆ เงินเดือนเยอะๆ สบายๆ
บอกให้ขยันๆ ทำงานมากๆ จะได้มีเงินเดือนสูงๆ
พอโตขึ้นมาไปโรงเรียนครูก็บอกเราแบบเดียวกับพ่อแม่เป๊ะเลย!!
3 ปีเรียนอนุบาล
6 ปีเรียนประถม
6 ปีเรียนมัธยม
4 ปีเรียนมหาวิทยาลัย
2 ปีหางานทำไม่ได้ ต้องเรียนต่อ ป.โท
21 ปีเรียนมาเกือบตาย
หมดเงินไปไม่รู้เท่าไร จบมาแม่งเป็นขี้ข้าห้องแอร์เงินเดือน 15,000!!
หรือบางรายหางานทำไม่ได้ ต้องลดตัวเองมาทำงานที่ไม่ได้อยากจะทำ
เพื่อ ประทังชีวิต ไปก่อน
บางรายเจอ เจ้านายแม่งก็หน้าหม้อ
บางรายเจอ เพื่อนร่วมงานแม่งก็ขี้อิจฉา
ไหนจะลูกค้างี่เง่า!!
ทนๆๆๆๆ
ทนมา3ปี ทำงานไป หาที่ใหม่ไปด้วย
พอได้ที่ทำงานใหม่ อ้าววววชิบหาย!!
ที่ใหม่แม่งก็ไม่ต่างจากที่เก่า มีปัญหาเหมือนกัน
อาจคนละเรื่อง แต่ก็ไม่ใช่น้อย
เราแค่เปลี่ยนที่ทุกข์!!
เช้ามา ตื่นตั้งแต่ตีสี่
ตื่นขึ้นมาแทนที่จะได้กินกาแฟอ่านหนังสือที่ชอบก่อนออกจากบ้าน ชิวๆ
ต้องแหกขี้ตามาสตาร์ทรถเพื่อมาจอดติดอยู่บนถนน
สองชั่วโมงบนถนนผ่านไป ค่อยมาถึงออฟฟิส
ต้องรีบร้อนวิ่งไปเข้าคิวขึ้นลิฟ คนน้อยซะที่ไหน
ไปถึงออฟฟิส มุ่งหน้าไปหาเครื่องตอกบัตร!!
พักเที่ยง
อยากแดกร้านโปรดแม่งก็ไกล อีกคนจะแดกก๊วยเตี๋ยว
อีกคนจะแดก ข้าวมันไก่ อีกคนจะแดกเกาเหลา ลดความอ้วน
สุดท้าย สิ้นคิดทำได้แค่กินข้าวแกงข้างออฟฟิสเพราะกลัวกลับเข้างานไม่ทันเวลา!
อยากออกจากงานวันละ3เวลาหลังอาหารก็ทำไม่ได้เพราะ…
เสือกหลวมตัวไปผ่อนรถอยากจะสบายไม่ต้องโหนรถเมล์
ไหนจะค่าบัตรเครดิตอีก2-3ใบไปรูดซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ใส่ทำงาน
ลาออกไปมีหวังกลับไปนั่งรถเมลล์เหมือนเดิม!! ไหนจะต้องโดนข้างบ้านมอง
ว่าไปไหนไม่รอด กลับมานั่งๆนอนๆ ขอเงินพ่อแม่ใช้อีก
ชีวิตค่อยๆเดินลงทะเล ทีละก้าว ติดกับดักความสบาย ความหรูหรา
ผ่านไป 10 ปี อ่าวมีลูกตอนไหนวะเนี่ย แม่งยิ่งต้องระวัง
ตกงานมาไม่ใช่เราคนเดียวที่อดตาย ไปทำงานด้วยความจำยอม
เช้าชามเย็นยาม ทำงานเพราะไม่มีความรักในงานที่ทำ
เจ้านายจะโขกสับยังไงก็ต้องทน
แต่ก็แปลกอีกนะแหละ….
ทั้งๆที่เราเจอเรื่องแบบนี้มา เราก็ดันไป สอนลูกเราต่ออีกว่า
“ตั้งใจเรียนนะโตขึ้นจะได้ทำงานดีๆ”
สุดท้ายพอเราตายห่าไป
เราไม่ได้ทิ้งอะไรใว้ให้ลูกเลย อาจมีหนี้ก้อนเล็กๆไว้ให้ดูต่างหน้า
แต่เราทิ้งลูกจ้างใว้ให้โลก ไว้ให้เจ้าของกิจการโขกสับ
ให้เพื่อนร่วมงานได้นินทาว่าร้าย แทงข้างหลัง
ให้บริษัทคนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกะประยูรญาติของเรา ได้รวย
ทั้งนั้นผู้รับกรรมคือ ลูกเรา นั้นเอง!!
คิดง่ายๆนะ
อาเฮียร้านจักยาน ตายห่าไป เขาทิ้งกิจการร้านจักรยานใว้ให้ลูก
ลูกรุ่นต่อไปเป็น…เถ้าแก่
ลุงดำ ทำงาน ร้านจักรยานของอาเฮีย ลุงดำตายห่าไป
ลุงดำจะมีอะไรทิ้งใว้ให้ลูก?
คนจะรวยคนจะจน
มันไม่ได้ต่างกันที่จำนวนเงิน
มันต่างกันที่วิธีคิด!!
คุณอยากเห็นตัวเองตอนอายุ 60 เป็นยังไงมันขึ้นอยู่กับการคิดการทำในวันนี้
เลิกทำให้คนอื่นรวย
มาทำให้ตัวเองรวย
แล้วก็อย่าเสือกมาโชว์โง่
ด้วยการบอกว่า ค้าขายไม่เป็น
ทำธุรกิจไม่เป็น ออกมาจากท้องแม่มึงเอาไม่เป็นทำไมตอนนี้มึงเอาเป็นทุกท่า???
เรียนรู้ ศึกษา สิครับ
เริ่มจากสิ่งที่ตัวเองชอบอยากทำ
ทำแล้วมีความสุข
แรกๆอาจจะเจ๊ง
เจ๊งก็ช่างมันยิ่งเจ๊งยิ่งเก่ง
เหมือนหัดขี่จักรยานนั้นแหละ
ต้องมีล้มบ้าง แต่อย่างน้อย ถ้าไม่เลิกออกแรงถีบ จักรยานมันก็ไม่ล้ม
เลือกเอา
จะล้มตอนนี้ตอนที่ยังมีแรงลุกได้
หรือล้มตอนอายุ60 ล้มมานี่ตายห่าเลยนะ..เรื่องจริง