วันนี้หลายโรงเรียนมีกิจกรรม วันแม่ แต่สำหรับผม วันแม่คือวันนี้ วันที่ 9 สิงหาคม วันนี้เมื่อคิดทบทวนย้อนกลับไปเป็นเวลา 12 ปีที่ผ่านมา เป็นวันที่ผมต้องจดจำไว้ชั่วชีวิต ในวันนั้นผมนั่งรถเมล์ไปทำงานตามปรกติ ทั้งๆที่ผมเพิ่งจะนั่งรถทัวร์กลับมาจากสกลนคร เพราะไปเยี่ยมแม่แล้วต้องกลับมาทำงาน เมื่อไปถึงที่ทำงานแถว สีลมยังนั่งตูดไม่ทันร้อนเลย พ่อโทรมาบอกว่า แม่อาการไม่ดีถ้ากลับมาได้ให้รีบมา ผมรีบลาหัวหน้าด้วยวาจา แล้วเรียกแท็กซี่ ไปดอนเมือง แท็กซี่มันขับช้ามากในใจผมคิด ทั้งๆที่ โทลเวย์โล่งมาก เวลานั้น เมื่อไปถึงดอนเมือง ผมรีบไปหาตั๋วเครื่องบินโดยด่วน เดชะบุญที่ยังมีเที่ยวบินตรงไปยัง สกลนคร สมัยนั้น เที่ยวบินไปสกลนคร ไม่ได้มีทุกวัน แต่วันนั้นผมได้ตั๋ว บินไปหาแม่ 45 นาทีบนเครื่องบินมันนานอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เมื่อไหร่จะถึงสักทีนะ เมื่อไปถึงสนามบินสกลนคร น้ามารอรับแล้ว รีบขับรถกลับบ้านกัน แม่และทุกคนรออยู่ ผมงงเล็กน้อย ไปถึงบ้าน พ่อ แม่ พี่น้อง และน้าๆ รวมถึงเพื่อนสนิทของแม่ ลูกน้องที่เคยทำงานกับแม่ เพื่อนบ้าน มากันเต็มบ้านผมไปหมด ถ้าหากว่านับรวมกัน น่าจะประมาณร่วมห้าสิบคนได้ ผมเริ่มน้ำตาไหลออกมาเอง โดยไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้โดยไม่อายใคร ผมแหวกวงล้อมเข้าไปหาแม่ แม่นอนอยู่บนเตียง สายออกซิเจน สายน้ำเกลือ ยังคงเสียบอยู่ที่แขนแม่ ใช่ครับ แม่ผมเป็นมะเร็ง ระยะสุดท้าย ก่อนหน้านี้ ผมเทียวไป เทียวมาหาแม่ หลายรอบ เมื่อดูอาการแม่แล้วดีขึ้นผมก็กลับกทม ไปทำงาน แต่ครั้งนี้ แม่ดูไม่ดีเลย ผมเข้าไปกราบแล้วกอดแม่เอาไว้ บอกแม่ว่า เก่งมาแล้วครับแม่ ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ ต่างก็ร้องไห้กันเมื่อภาพที่เห็นคือแม่พยายามเอามือที่ไร้เรี่ยวแรง มาลูบหัวผม แต่แม่ก็พูดอะไรไม่ได้แล้วในเวลานั้น ผมบอกแม่ว่าไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วขอให้แม่หลับให้สบาย กุ้งเก่งมีครอบครัวแล้ว มีหน้าทีการงาน มีหลานให้แม่อุ้มแล้ว แม่ไม่ต้องห่วง ส่วนจอยน้องคนเล็ก จะดูแลน้องเท่าที่จะทำได้ ไม่ทิ้งน้องให้ลำบาก เพราะแม่ห่วงที่สุดคือจอย จากนั้นไม่นาน แม่ก็นอนหลับไป หลับไปโดยที่ไม่มีวันกลับมาหาผมอีกเลย ผมกุมมือแม่ไว้ตลอดเวลา จนวินาทีสุดท้าย ความรู้สึกตอนนั้น ผมไม่รู้จะทำอย่างไร จะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรต่อไปเมื่อไม่มีแม่ มันดูสับสนวุ่นวายไปหมด ในคืนนั้น ผมนอนบนพื้น ข้างๆเตียงที่แม่นอน อยากจะนอนกอดแม่ครั้งสุดท้าย แต่ก็ต้องข่มใจ พยายามเอาธรรมเข้ามาคิด สัจธรรมทั้งหลายที่เคยได้ศึกษามา เกิด แก่ เจ็บ ตาย ทุกคนหนีไม่พ้น จะรวย จะจนแค่ไหนก็ต้องเจอ กว่าจะหลับได้ ก็ใกล้สว่าง พยายามคิดทบทวนมาตลอดทั้งคืน ในเรื่องราวดีๆ ที่เคยมีกับแม่ รวมถึงเรื่องราวที่ไม่ดี ที่เคยทำกับแม่ไว้ ถ้าล่วงเกินแม่ไปก็ขออโหสิกรรม ผมเชื่อว่า แม่ไม่มีห่วงใดๆ หมดความกังวล หมดทุกข์ หมดโศก รวมถึงโรคร้าย แม่จากผมไป รวมๆแล้ว 12 ปีผมไม่เคยฝันถึงแม่เลย ได้แต่ระลึกถึง ทุกครั้งที่ถึงเทศกาลวันแม่ ก็ได้แต่คิดถึงแม่ ไม่มีแม่ให้กอดเหมือนคนอื่นๆ ก็อยากให้คนที่ยังมีแม่ รักแม่ให้มากๆ ทำดีต่อท่านให้มากๆ แล้วจะได้ไม่มาเสียดายทีหลัง
ฝากเพลงซึ้งๆ ไว้ให้คิดถึงแม่ น้ำตาไหลกันนะครับ
[youtube code=”NmV_JBA-72Q” width=”645″ height=”400″ align=”aligncenter”]