นักธุรกิจหนุ่มคนหนึ่งเดินทางมาท่องเที่ยวที่ชายหาดแห่งหนึ่งในบราซิล ขณะที่เขานั่งอยู่ เขาเห็นชาวประมงคนหนึ่งกำลังพายเรือลำเล็กเข้าฝั่งหลังจากจับปลาตัวใหญ่ได้พอสมควร
นักธุรกิจประทับใจและถามชาวประมงว่า “คุณใช้เวลาแค่ไหนกว่าจะจับปลาได้ขนาดนี้?”
ชาวประมงตอบว่า “อ๋อ แป๊บเดียวเอง”
“งั้นทำไมคุณไม่อยู่ต่อแล้วจับให้ได้มากกว่านี้ล่ะ?” นักธุรกิจประหลาดใจ
“แค่นี้ก็พอกินกันทั้งครอบครัวแล้ว” ชาวประมงพูด
นักธุรกิจจึงถามต่อว่า “แล้วเวลาที่เหลือคุณทำอะไรล่ะ?”
ชาวประมงตอบว่า “ ส่วนใหญ่ผมตื่นแต่เช้า ออกทะเลไปจับปลาสองสามตัว แล้วก็กลับไปเล่นกับลูกๆ พอตกบ่ายผมกับภรรยาก็หลับพักผ่อน พอถึงตอนเย็นผมก็ไปดื่มกับเพื่อนในหมู่บ้าน เราเล่นกีต้าร์ ร้องเพลงและเต้นรำตลอดทั้งคืน”
นักธุรกิจจึงให้คำแนะนำแก่ชาวประมง
“ผมจบปริญญาเอกสาขาบริหารธุรกิจ ผมสามารถช่วยให้คุณประสบความสำเร็จมากกว่านี้ได้ ตั้งแต่นี้ไปคุณควรจะออกทะเลให้นานขึ้นและพยายามจับปลาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อคุณสะสมเงินได้มากพอคุณก็จะสามารถซื้อเรือลำใหญ่ขึ้นและจับปลาได้มากกว่าเดิม ไม่นานคุณก็จะมีเงินซื้อเรือมากขึ้น ตั้งบริษัทของคุณเอง สร้างโรงงานผลิตอาหารกระป๋อง และตั้งเครือข่ายจัดจำหน่าย ถึงตอนนั้นคุณก็ออกจากหมู่บ้านนี้ไปอยู่ซานเปาโลแล้วตั้งสำนักงานใหญ่ควบคุมสาขาอื่นๆ ของคุณได้”
ชาวประมงถามต่อ “แล้วหลังจากนั้นละ?”
นักธุรกิจหัวเราะอย่างเบิกบาน “หลังจากนั้นคุณก็จะได้อยู่อย่างพระราชาในบ้านของคุณเอง แล้วเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม คุณก็เปิดตัวขายหุ้นของบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ แล้วคุณก็จะรวย”
ชาวประมงถามว่า “แล้วหลังจากนั้นละ?”
นักธุรกิจพูดว่า “หลังจากนั้นคุณก็ไม่ต้องทำงาน แล้วย้ายไปอยู่ใกล้ๆ หมู่บ้านประมง ตื่นแต่เช้าไปตกปลาสองสามตัว กลับบ้านมาเล่นกับลูก นอนพักตอนบ่ายกับภรรยา แล้วพอตกเย็นคุณก็จะได้ไปดื่มกับเพื่อน เล่นกีต้าร์ ร้องเพลง และเต้นรำตลอดทั้งคืน”
ชาวประมงเกาหัวเล็กน้อยแสดงความงุนงง แล้วพูดว่า
“ผมก็กำลังทำแบบนั้นอยู่แล้วนี่ไง ไม่เห็นหรือ?”